نیروی هوایی پس از پیروزی انقلاب اسلامی چه وضعیتی داشت؟

در شرایط خطیر پس از انقلاب تصمیم گرفتیم همراه با بعضی از نیروهای کادر وظیفه نگهبانی از پایگاه هواپیماها و تجهیزات پروازی را به عهده بگیریم. مدتی به اتفاق فرسیابی، فرماندهی گردان سربازان را به عهده گرفتیم و با انجام سخنرانی های متعدد و بیان سخن حضرت امام (ره) در خصوص بازگشت مجدد نظامیان به پادگان ها سعی کردیم تا نظم و انضباط در میان این نیروها را برقرار کنیم.

به گزارش هیاهو، در روز  19 بهمن سال 1357 نظامیان نیروی هوایی و همافران به ملت پیوسته و با  بیعت تاریخی خود با امام خمینی به شایعات پایان دادند. این روز، نقطه عطفی در تاریخ انقلاب و ارتش بود به گونه ای که 19 بهمن ماه در تقویم کشورمان روز نیروی هوای نام گرفت.

به همین مناسبت در دو بخش مروری بر وضعیت نیروی هوایی ارتش در دوران انقلاب اسلامی داریم. در همین رابطه امیر سرتیپ خلبان حسین خلیلی از پیشکسوتان نیروی هوایی ارتش در گفت وگویی توضیح داده است:

«با نزدیک شدن به روزهای اوج گیری انقلاب، اسلامی به تدریج ماموریت های پروازی راهبردی یا تاکتیکی کمتر و پروازهای گردان های آموزشی نیز به کلی متوقف شد و تا زمان جنگ این روند ادامه داشت. به همین دلیل سوانح هوایی نیز نسبت به میزان پروازها به صورت تصاعدی افزایش یافت مثلاً در آذرماه 1357 در یک پرواز آزمایشی یک فروند از هواپیماهای «آر. اف 5» به خلبانی ستوانیکم مرتضی خانی در حوالی کرج سقوط کرد. خوشبختانه علیان با صندلی نجات بیرون پرید و جان سالم به در برد به دلیل اوضاع و احوال نزدیک به انقلاب هیچگاه علت واقعی سقوط مشخص نشد.

در مهرآباد، فقط تعداد محدودی سرباز باقی ماندند که آنها هم حین انجام وظیفه مشغول تفریح بودند برای نمونه با سرنیزه روی بدنه هواپیماها یادگاری می نوشتند.

در پی فروپاشی نظام پادشاهی تا مدنی اوضاع مدیریت نیروهای مسلح به هم ریخت. سامانه فرماندهی دیگر وجود نداشت. بیشتر فرماندهان رده های بالا اعدام یا بازداشت شدند و گروهی هم فرار کردند مابقی هم توسط ستاد ارتش و دولت موقت بازنشسته شدند. فرماندهان رده های پایین جای بالاتر را گرفتند در حالی که تجربه لازم را نداشتند. خلاصه این که از ماه ها قبل از پیروزی انقلاب الزامات پروازی خلبانان بجز «آلِرت» یا تند خیز (اسکرامبل) به ندرت انجام می شد.

سرتاسر رمپ های محوطه پارکینگ مهرآباد و دیگر پایگاه ها انواع مختلف هواپیماها پارک شده بودند و پروازی انجام نمی شد. به عنوان نمونه در حالی که تعداد پرواز راهوردی هواپیماهای شناسایی «آر. اف» در مرداد 1357، به 199سورتی می رسید این رقم در اسفند همان سال تحقیقاً به صفر رسید. در این زمان بیشتر سربازان از پادگان ها فرار کرده بودند و افراد باقی مانده نیز رغبتی به انجام وظیفه نداشتند. مدتی بعد هم به پیشنهاد دریادار مدنی وزیر دفاع وقت و تصویب شورای انقلاب خدمت سربازی یک ساله و اوضاع بدتر شد که جهت ترسیم اوضاع به ذکر دو خاطره از خلبانان آن دوران اکتفا می شود؛ نخست سرهنگ خلبان جانباز محمد غلامحسینی در مورد اوضاع آن زمان می گوید:

«در مهرآباد، فقط تعداد محدودی سرباز باقی ماندند که آنها هم حین انجام وظیفه مشغول تفریح بودند برای نمونه با سرنیزه روی بدنه هواپیماها یادگاری می نوشتند یا با پیتوت تیوب Pitot tube یا پیتوت بوم لوله بلندی که روی دماغه فانتوم جهت سنجش سرعت قرار دارد تاب می خوردند و بارفیکس کار می کردند و باعث کج شدن آن می شدند. در این شرایط خطیر برخی از کارکنان پروازی از جمله خلبانان گردان شناسایی تصمیم گرفتند تا بخشی از کار حفاظت و نگهبانی از پایگاه و هواپیماها را عهده دار شوند.

سرتیپ 2 کنگرلو یکی از خلبانان انقلابی مهرآباد در این مورد می گوید: در شرایط خطیر پس از انقلاب تصمیم گرفتیم همراه با بعضی از نیروهای کادر وظیفه نگهبانی از پایگاه هواپیماها و تجهیزات پروازی را به عهده بگیریم. مدتی به اتفاق فرسیابی، فرماندهی گردان سربازان را به عهده گرفتیم و با انجام سخنرانی های متعدد و بیان سخن حضرت امام (ره) در خصوص بازگشت مجدد نظامیان به پادگان ها سعی کردیم تا نظم و انضباط در میان این نیروها را برقرار کنیم.

این وضعیت حدود سه ماه ادامه یافت و در این مدت علاوه بر حضور در گردان شناسایی تا نیمه های شب در گردان سربازان می ماندم تا امور حفاظتی را سامان دهم حدود 300 نفر سرباز طی این مدت در گردان پاسدار حضور داشتند. آنها را یک روز در میان به مرخصی می فرستادیم تا با این ترفند در پایگاه نگهشان داریم. تا چند وقت این کار را ادامه دادیم تا به تدریج نظم دوباره در ارتش و در مهرآباد برقرار شد.

در این موقع ستوان یکم حجت الله خوش قدم به عنوان فرمانده گردان پاسداری منصوب و ما هم مسیولیت ها را به وی واگذار کردیم و دوباره به طور کامل به گردان شناسایی برگشتیم.»
پایان خبر هیاهو