تینا مزدکی: سیاره اورانوس توجه زیادی را به خود جلب کرده و دانشمندان زیادی خواستار پیوستن به ماموریت سفر به این سیاره مرموز هستند. اخترشناسان در فراخوانی درخواست پیوستن ناسا به این ماموریت را مطرح کرده اند تا موفقیت یکی از جاه طلبانه ترین ماموریت های فضایی را که برای پرتاب در این قرن برنامه ریزی شده است، تضمین کنند.
این فراخوان در مجله نیچر و در سرمقاله ویژه ای انجام شد که از آژانس فضایی اروپا (ESA) خواست تا با ناسا همکاری بین المللی داشته باشد. چنین همکاری هایی تضمین می کند که ماموریت اورانوس که شامل قرار دادن فضاپیمایی روباتیک در مدار سیاره و پرتاب کاوشگری در جو غلیظ و یخ زده آن است، به موقع و با بودجه کامل انجام می شود.
اخترفیزیکدانان می گویند پیوستن به پرواز فضایی روباتیک به مقصد سیاره مرموز اورانوس، فرصتی برای شرکت در ماموریتی پیشگامانه است. توسعه این ماموریت 10 سال زمان می برد و خود سفر به اورانوس نیز 12 تا 15 سال طول خواهد کشید.
سرمقاله تحریک کننده
نویسندگان سرمقاله، اولیویه موسیس، استاد اخترفیزیک در دانشگاه اکس مارسی و رابین کاناپ اخترفیزیکدان آمریکایی، از موسسه تحقیقاتی ساوث وست در بولدر کلرادو، می گویند: «مشارکت نداشتن اروپا در چنین ماموریت پیشگامانه ای، دانشمندان، مهندسان و تکنسین های درگیر در اکتشافات فضایی را در سراسر اروپا که علاقه زیادی به سیارات و جستجوی حیات فرازمینی دارند، تضعیف خواهد کرد.»
ایجاد شراکت اروپا و آمریکا برای ماموریت اورانوس بی سابقه نخواهد بود. سال 2004، سفینه فضایی روباتیک کاسینی ناسا به سیاره زحل رسیده و کاوشگر «هویگنس» را که توسط اسا (آژانس فضایی اروپا) ساخته شده بود، رها کرد تا با چتر نجات روی قمر تایتان فرود بیاید و دنیایی با سطح ترد و شکننده و دریاچه هایی از هیدروکربن های مایع آشکار کند. این ماموریت مشترک به عنوان نمایشی کلاسیک از مزایای همکاری بین المللی در پروازهای فضایی در نظر گرفته می شود.
موسیس و کاناپ در سرمقاله خود استدلال می کنند که اگر Esa از شانس پیوستن به ماموریت اورانوس استفاده نکند، باید کنسرسیومی از کشورهای اروپایی ایجاد شود تا کاوشگری را بسازند که از سفینه اصلی ساخت ایالات متحده آزاد می شود. بریتانیا که سابقه خوبی در ایجاد سرمایه گذاری های تعاونی در فضا دارد، می تواند نقشی کلیدی در این سرمایه گذاری ایفا کند.
تصویر اورانوس که در دهه 1980از فضاپیمای وویجر2 ثبت شد. تصویر چپ با رنگ واقعی و تصویر راست، با رنگ آمیزی کاذب است.
اهمیت سیاره اورانوس
دانشمندان می گویند اورانوس دارای ویژگی هایی است که به آن اهمیت علمی خاصی می دهد. درحالی که بقیه سیارات منظومه شمسی ما مانند فرفره ای چرخان تقریبا عمود بر صفحه مدار خورشید به دور خودشان می چرخند (گردش وضعی)، اورانوس گویی گردنش شکسته و محور دورانش روی صفحه مداری خوابیده است. هرچند اورانوس دورترین سیاره از خورشید نیست، اما سردترین سیاره بزرگ منظومه شمسی به شمار می رود.
اورانوس همچنین فصل هایی بسیار طولانی را تجربه می کند. هر قطب این سیاره ده ها سال غرق در نور خورشید است و پس ازآن ده ها سال تاریکی مطلق را می گذراند. بااین حال، تنها یک کاوشگر فضایی از اورانوس بازدید کرده است: در زمستان 1986 / 1364، وویجر 2 از کنار آن گذشت و دنیای آبی کم رنگ و بی خاصیتی را با خانواده ای از قمرها نشان داد. از آن زمان هیچ دیدار زمینی با این سیاره اتفاق نیفتاده است.
فرصت تاریخی
بااین حال از حدود دو سال پیش توجه منجمان به این سیاره جلب شد. در آن زمان آکادمی ملی علوم ایالات متحده گزارشی را منتشر کرد که از ناسا می خواست تا کاوشگر اورانوس را به عنوان ماموریتی با اولویت بالا برنامه ریزی و پرتاب کند. دیدگاه های آکادمی (فرهنگستان علوم) تاثیر بسیار زیادی دارد و این امر ناسا را تحت فشار قرار داده است تا در آینده نزدیک، سفینه ای فضایی به اورانوس پرتاب کند.
دو دلیل کلیدی در پشت سفر به اورانوس نهفته است. دلیل اول: منظومه شمسی از سه دسته سیارات تشکیل شده است: جهان های خاکی درونی عطارد، زهره، زمین و مریخ. دو غول گازی مشتری و زحل که دورتر از خورشید قرار دارند و سپس، در لبه منظومه شمسی، اورانوس و نپتون. این غول ها به عنوان غول های یخی شناخته می شوند زیرا قطر آن ها چهار برابر زمین است و دارای مقادیر زیادی متان، آب و سایر مولکول های یخ زده در جو خود هستند.
این ویژگی اورانوس و نپتون همیشه جزو جذابیت های منظومه در نظر گرفته می شد، اما به اندازه کافی جالب نبود تا پرتاب کاوشگری اختصاصی را توجیه کند. اما طی دهه های اخیر،منجمان با مجموعه ای از تلسکوپ های جدید قدرتمند و کاوشگرهای فضایی، شروع به مطالعه سیارات فراخورشیدی کردند که به دور ستارگان دیگر می چرخند. آن ها در کمال تعجب دریافتند که سیارات فراوانی شبیه به اورانوس و نپتون در سراسر کهکشان ما وجود دارند. تا جایی که جاناتان فورانی، دانشمند سیاره شناس در دانشگاه سانتاکروز کالیفرنیا بر این باور است که طبیعت عاشق ساختن سیاره هایی با این اندازه است.
دومین دلیل کلیدی این ماموریت، این است: چرا؟
نظریه های زیادی ارایه شده است، اما تا زمانی که اورانوس به طور دقیق موردمطالعه قرار نگیرد، پاسخ قطعی به آن داده نمی شود. جدای از یافتن شواهدی که ممکن است توضیح دهد که چرا غول های یخی در اطراف ستارگان رایج هستند، هدف این ماموریت نیز توضیح این است که چرا سیاره این قدر سرد است و محور چرخش آن حدود 90 درجه به پهلو کج شده است. موسیس و کاناپ اصرار دارند: «محرک های علمی برای ماموریت اورانوس قانع کننده اند.»
منبع: theguardian
54323
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "فشار به ناسا برای سفر به سردترین سیاره منظومه شمسی" هستید؟ با کلیک بر روی پزشکی، ممکن است در این موضوع، مطالب مرتبط دیگری هم وجود داشته باشد. برای کشف آن ها، به دنبال دسته بندی های مرتبط بگردید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "فشار به ناسا برای سفر به سردترین سیاره منظومه شمسی"، کلیک کنید.