روایتی از فعالیت های قرآنی یک نابغه اطلاعاتی

قدیم این همه وسایل نبود. امروز می بینید بچه های 4 یا 3 ساله در مورد دین صحبت می کنند، حافظ قرآن هستند و مسایل شرعی شان را به راحتی می پرسند. جمهوری اسلامی برکت و نعمتی بود که خداوند به این مردم شیعه و مسلمان ایران ارزانی داشته است. بچه های امروز به لحاظ فضای بازی که در اختیار دارند، آگاه ترند. قدیم این امکان نبود. فقط یک مسجد بود، محرم، صفر و ماه رمضان، واعظ باید حساب شده حرف می زد وگرنه یا ممنوع المنبر می شد یا به ناکجاآباد می رفت.

به گزارش هیاهو، کبری افشردی مادر شهید غلامحسین افشردی (حسن باقری) از نوابغ اطلاعات و عملیات دوران جنگ تحمیلی درباره شیوه تربیتی فرزنش روایت می کند:از کلاس چهارم به بعد با همسالانش هییت تشکیل دادند. هفته ای یک روز می آمدند، روایـــت تعریف می کردند. قــــرآن می خواندند، احادیث حفظ می کردند، مصیبــــت می خواندند و سینه می زدند. از کلاس ششم به بعد که به دبیرستان رفت، فعالیت هایش را در مسجد ادامه داد.

من از نماز جماعت بسیار خوشم می آمد. بچه که بودیم در تبریز مسجدی داشتیم و یک حصیر پاره ای آنجا انداخته بودند. من آنجا نماز می خواندم. پدرم هم اهل نماز اول وقت در مسجد بود، بچه ها را با خودش به مسجد و هییت می برد. من در تربیت غلامحسین روی دو چیز حساس بودم: حلال و حرام، راستگویی و طهارت به معنای پاک بودن. می گفتم: مادر جان! امر دین این طور است و بین این دو، یعنی پاکی و ناپاکی چیز دیگری وجود ندارد.

قدیم این همه وسایل نبود. امروز می بینید بچه های 4 یا 3 ساله در مورد دین صحبت می کنند، حافظ قرآن هستند و مسایل شرعی شان را به راحتی می پرسند. جمهوری اسلامی برکت و نعمتی بود که خداوند به این مردم شیعه و مسلمان ایران ارزانی داشته است. بچه های امروز به لحاظ فضای بازی که در اختیار دارند، آگاه ترند. قدیم این امکان نبود. فقط یک مسجد بود، محرم، صفر و ماه رمضان، واعظ باید حساب شده حرف می زد وگرنه یا ممنوع المنبر می شد یا به ناکجاآباد می رفت.

یک بچه از کجا باید یاد می گرفت؟ یا باید پدر و مادر خیلی قوی باشند که خودشان کار کنند که این خیلی کم و نادر بود. در مدرسه هم کاری به سیاست و دین نداشتند. تنها دبیرستان علوی بود و فقط بچه هایی را که پدرشان پولدار بود، ثبت نام می کردند. وگرنه هیچ وسیله ای نبود که بچه چیز یاد بگیرد. مگر اینکه بچه، بزرگ و عقل رس بشود. مثل فرزند ما یا شهدا و بزرگان دیگر که از روی کنجکاوی و هوش خودشان با کمک پدر و مادر و نشستن پای منبرها چیزهایی آموختند.

من خودم او را به سینما می بردم. فیلم های خاصی را انتخاب می کردم که ضرر اخلاقی نداشته باشد. بیش تر، فیلم های کمدی بود. بعد که بزرگ تر شد، فیلم های جدی می رفتیم. آخرین فیلمی که با پدرش و اقوام رفتیم، او نیامد و بجا هم نیامد. چون فیلم زیاد خوبی نبود. بعد از آن، من هم دیگر به سینما نرفتم. رادیو داشتیم ولی تا بعد از انقلاب تلویزیون نداشتیم. کسانی که بچه ها با آن ها رفت وآمد داشتند بچه های خوب و مومنی بودند. آن زمان میدان خراسان معروف به محله مومنین بود.

قدیم، مردم صاحب بچه های زیادی می شدند. گاهی هفت هشت بچه داشتند. عقیده من این بود که انسان باید توانایی اش را بسنجد، ببیند توانایی تربیت چند فرزند را دارد که به تربیت، آسایش، لباس، تفریح و علمش برسد. بتواند یک فرد تحصیل کردۀ اجتماعی را وارد جامعه کند و تا حدی هم از نظر مالی در تنگنا نباشد. می دانید که فقر مالی، فقر فرهنگی می آورد. وقتی انسان گرسنه است نمی تواند بهترین مطالب اجتماعی، سیاسی، دینی و… را بگیرد. تا به خودم آمدم دیدم چهار بچه دارم. همسرم موقعیت شغلی داشت اما آدمی نبود که سوءاستفاده کند. نیاز بود که من به زندگی ام کمک برسانم. بالاخره بچه همه چیز می خواهد. آستین ها را بالا زدم، وارد عرصه کار شدم و بچه هایم را تا حدی که وسعم می رسید، تربیت کردم. واقعاً خدا کمک کرد؛ من کاره ای نیستم، تنها وسیله ای بودم که خدا دستم را گرفت. لباس خوب، غذای خوب، امکان تفریح و گردش و مسافرت را برای شان تهیه می کردم. تمام این ها توام با امکان کسب علم برای بچه ها فراهم بود. در صورتی که همسرم خیلی مصر نبود که بچه ها به دانشگاه بروند. حتی در مورد دخترمان مخالفت هم می کرد.

با بچه ها صمیمی بودم و به آن ها آزادی می دادم. اجازه می دادم که دوست انتخاب کنند. دوست های زیادی هم داشتند اما همه چیز حساب شده بود. آن زمان مدرسه های دولتی فعالیت اضافی نداشتند. فقط صاف می رفتند سر کلاس، درسی می خواندند و برمی گشتند. یادم می آید، یک روز توی مدرسه گویا یک ورزش اضافه برای شان گذاشته بودند. نمی دانم چه شده بود که دیر کرده بود. من خیلی نگران شدم. هرچه به مدرسه زنگ زدم، جواب ندادند. بلند شدم و به مدرسه رفتم. درِ مدرسه بسته بود. به خانه برگشتم، دیدم که آمد. گفتم: «من نگران شدم، کجا بودی؟»

گفت: «یک ساعت ورزش اضافه برای مان گذاشته بودند. من یک ساعت بیشتر در مدرسه ماندم.» مرتب سر ساعت می رفت و سر ساعت برمی گشت. البته پدرش هم هوشیار بود. مراقب بچه ها بود. به هرحال باید یک نفر این ها را در خارج از محیط خانه کنترل می کرد. من که نمی توانستم. ایشان به موقع دست بچه ها را می گرفت و به مسجد می برد. در نماز جماعت شرکت می داد. ایشان هم موثر بود. همه چیز به کمک خداوند است، اگر حمل بر خودستایی نباشد، فکر می کنم بیشترین اثر را من داشتم.

پایان خبر هیاهو