رسانه آمریکایی: ضمانت امنیتی واشنگتن به ریاض، جز زیان نخواهد بود

به گزارش هیاهو، پایگاه خبری «ام.اس.ان.بی.سی» در مطلبی به قلم دنیل آر. دپتریس، تحلیلگر این پایگاه نوشته است: «دستاوردهای سیاست خارجی در دوره دولت جو بایدن ناچیز بوده اند. هنوز دولت او هیچگونه توافق دیپلماتیک چشمگیری که بتواند به او به عنوان یک رییس جمهور جایگاه بالایی در کتاب های تاریخ اعطا کند رقم نزده است؛ دستاوردهایی همچون اولویتی که ریچارد نیکسون برای چین و تنش زدایی با اتحاد شوروی قایل شد، پیمان کمپ دیوید که از سوی جیمی کارتر بین اسراییل و مصر برقرار شد، پیمان تسلیحات هسته ای میان برد که رونالد ریگان با میخاییل گورباچف برقرار کرد، توافق اسلو که توسط بیل کلینتون بین اسراییلی ها و فلسطینی ها برقرار شد (هر چند که می دانیم چطور از آب درآمد) و توافق هسته ای با ایران که باراک اوباما منعقد کرد اما بایدن تا کنون هیچ گونه توافقی را نتوانسته برقرار کند.»

این رسانه با اشاره به تلاش های جو بایدن برای آنکه با به سرانجام رساندن به اصلاح توافق عادی سازی روابط بین عربستان و رژیم صهیونیستی این وضعیت را تغییر دهد ارزیابی می کند که بایدن در حالی به دنبال بهبود میراث خود با برقراری این توافق است که به زیان آمریکا عمل می کند چون واشنگتن خیلی چیزها را باید به خاطر آن از دست بدهد.

به گزارش هیاهو، نویسنده این مقاله با اشاره به اینکه به ثمر نشاندن توافق عادی سازی روابط بین اسراییل و عربستان بسیار برای بایدن دشوار خواهد بود، نوشته است: «عبارت عادی سازی روابط اسراییل-عربستان یک عبارت فریبنده است چون در این فرآیند آمریکا و فلسطین نیز دخیل هستند. تا پیش از هفتم اکتبر، ریاض احتمالاً به گرفتن چند امتیاز نمادین از اسراییل به نمایندگی از فلسطینی ها در ازای عادی سازی روابط بسنده می کرد. اما در پی کشتار بیش از 34700 فلسطینی، با خاک یکسان شدن غزه زیر رگبار بمب ها، گسترش گرسنگی در این باریکه و بدتر شدن وضعیت با شروع عملیات نیروهای اسراییلی در رفح، جایی که بیشترین میزان کمک های بشردوستانه ورودی به غزه به آن سرازیر می شود، نمی توان انتظار داشت که محمد بن سلمان به پرونده فلسطین پشت کند. سعودی ها حالا به عنوان بهای توافق خواستار یک مسیر معتبر و غیرقابل بازگشت برای اجرای راه حل دو دولتی هستند.»

این رسانه با اشاره به اینکه «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر رژیم صهیونیستی بارها با تشکیل کشور فلسطین مخالفت کرده بیان می دارد که چهره های افراطی کابینه او شامل بستلییل اسموتریچ، وزیر دارایی و ایتامار بن گویر، وزیر امنیت داخلی، حالا کاملا حیات سیاسی او را به دست خود دارند؛ چهره هایی که از نظرشان همه فلسطینی ها «تروریست» هستند و ترجیح می دهند کرانه باختری و نوار غزه را ضمیمه «اسراییل» کنند.

به نوشته دپتریس، نتانیاهو فضای مانور چندانی ندارد و یا تنها باید درخواست های ریاض در مورد پرونده فلسطین را قبول کند و کابینه ایتلافی خود را از دست بدهد یا ایتلاف خود را حفظ کند و امیدوار باشد که عربستانی ها موضعشان را تغییر دهند.

این تحلیلگر با تاکید بر اینکه دولت «جو بایدن» برای به سر انجام رساندن توافق عادی سازی روابط عربستان و رژیم صهیونیستی به دنبال دادن هزینه ای بسیار گزاف از جیب واشنگتن در ازای به دست آوردن دستاوردهای ناچیز است، نوشته است: «بزرگترین مساله روی میز اعطای ضمانت امنیتی توسط ایالات متحده به عربستان سعودی است؛ ضمانتی که در واقع پادشاهی عربستان سعودی را به یک کشور وابسته دیگر به حمایت های آمریکا محض خاطر رفاه خودش تبدیل می کند. البته این برای سعودی ها خوب خواهد بود چون بدون اینکه خودش سلاح هسته ای داشته باشد یک ابرقدرت را متعهد به دفاع از خود کرده و این بهترین چتر امنیتی برای یک قدرت متوسط است.»

این رسانه آمریکایی در توضیح اینکه چرا این ضمانت امنیتی برای آمریکا ریسک های بالایی در پی خواهد داشت، نوشته است: «آمریکا به موجب آن به سعودی ها یک حفاظت همیشگی را در یک منطقه شدیدا متخاصم جهان می دهد در حالی که کل این برنامه می تواند خود ریاض را هم تشویق به همان نوع رفتار تهاجمی بی ثبات کننده ای که از آن اجتناب دارد، کند. از نظر اساتید روابط بین الملل این پدیده به عنوان یک تله گذاری معرفی می شود که در آن دولتی که یک ارباب امنیتی قدرتمند دارد دست به سیاست های پر ریسکی که در حالت معمول انجام نمی داد می زند. در این حالت عربستان همچون یک نوجوانی است که دایما دردسر درست می کند چون می داند والدینش صرف نظر از هر کاری که او کرده، او را نجات می دهند. وقتی آمریکا به عنوان یک ابرقدرت غلام حلقه به گوش عربستان باشد، محمد بن سلمان دیگر انگیزه ای برای خویشتنداری و عملگرایی به خرج دادن در بطن سیاست خارجی عربستان نخواهد داشت.»

در ادامه این مطلب آمده است: «حامیان توافق دفاعی آمریکا-عربستان تاکید دارند که چنین توافقی قرار نیست تعهدی همچون بند پنج اساسنامه ناتو با موضوع دفاع دسته جمعی که حمله به یک عضو ایتلاف را حمله به همه ایتلاف می داند باشد. این نکته خوبی است چون سنای آمریکا هم بعید است که یک چنین تعهدی را تصویب کند. اما ممکن است عربستانی ها به آن صرفا به چشم یک تمایز که هیچ تفاوتی با اصل موضوع ندارد نگاه کنند به ویژه اگر که هزاران سرباز آمریکایی به موجب آن برای مدتی طولانی در خاک عربستان استقرار پیدا کنند. در یک چنین سناریویی دیگر برای آمریکا شدیدا دشوار خواهد بود که اگر به عربستان حمله شود، به چنین حمله ای پاسخ ندهد. انتخاب دیگر در یک چنین سناریویی برای بایدن یا هر رییس جمهور آینده دیگر آمریکا ناخوشایند خواهد بود: او یا باید پاسخ نداده و روابط آمریکا-عربستان را تضعیف کند یا پاسخی شدید داده و خودش را وارد جنگی که از آن اجتناب دارد، کند.»

این تحلیلگر عنوان می کند که برخی دیگر مدعی هستند توافق دفاعی عربستان-آمریکا دربر دارنده تعهد به «دفاع دوجانبه» است یعنی اگر در جایی از منطقه آمریکا مورد حمله قرار بگیرد عربستان در مقام دفاع از واشنگتن بر می آید اما این مهمل است چون اتفاقات معاصر نشان داده اند عربستان مایل است که بیشتر عاید خودش شود و کمتر عاید دیگران کند و تجربه جنگ های اخیر آمریکا در منطقه همچون در عراق یا در قالب به اصطلاح ایتلاف مبارزه با داعش، نشان داده که عربستان در رابطه با تمامی این جنگها همواره خودش را در حاشیه قرار داده است.

310310